-रुपेश सामंत

हालीं ते पार तसो तांबडी सुर्ला वचपाचो योग खूब उणो येता.. शारांतल्या धाकधुकीन वेळूच मेळना.. केन्ना दिस जाता आनी केन्ना रात हेंच कळना.. दिस, म्हयने, वर्सां धांवत रावता.. केलेंडराचीं पानां धुकलत वता.. जिणेंत येवपी आव्हानां, बरे वायट लोक, अकस्मात रातयांत दोळ्या मुखार येवन राविल्लीं संकटां, संवसारीक जीणेत येवपी कष्ट हे सगळे चलत आसता.. आधुनिकता म्हणटा खंय ताका.. बदलतो काळ.. आनी आमी कुल्याक पांय लावन ताज्या फाटल्यान धांवतात.. एक वर मोबायल बंद आसप म्हणजे लोकांक दुबाव मारता.. आसा हो कांय बरें वायट जाले.. अशा ह्या धांवत्या जीणेन एक दिस येता आनी सगलें थंड जाता.. तकली आपुणुच काम करप बंद जाता.. आनी काळाचे चक्र फाटीं वता.. घड्याळाचे कांटे फाटल्यान वता.. हातांतलो मोबायल गळून पडता.. आनी सुरु जाता एक सुखदिणे विचार मंथन..

हांव परत फाटीं वता.. दिस म्हयने न्ही.. वर्सां.. एक दोन न्ही वीस तीस वर्सां.. तेन्ना पणजे नावांचे शार फकत सपनांत पळयीललें.. सगळ्यात चड फास्ट पावपाक जाय जाल्यार सायकलीच्या ब्रेके टाचेर धंगां घालून वच्चें पडयलें.. घरा मुखावेलो धुल्लान माखिलो पुराय खडबडीत रस्तो हे खळांगण आसतालें.. सकाळीं एक फावट आनी सांजे एक फावट  अशें फकत दोन फावट बस येताली.. ड्रायव्हराक खबर आसताले, भूरग्यांचो कोळणो बार रस्त्यार चलतालो म्हणून.. धुल्ल उडयत बस गेली कि परत खेळ सुरु.. हातांत घड्याळ ना, वेळेंचें भान ना.. घरांतल्यान मायीन (आईन) उलो मारलो कि समजपाचें वेळ जालो.. आंगणांतल्या तुळशीकडेन तिनसानचो दिवो पेटयता तेन्ना आमचे पांय घरांत आसपाक जाय..

जेयतेन दोन घरां आनी तांतुंत वट्ट पांच भूरगे.. जाले इतलेंच.. हातुंनुच पुराय संवसार आसतालो..

घरांत  लायट ना.. जळारांय ना.. पेट्रोलाचो दिवो आनी ताच्या भोंवतणी बसून रातचे जेवप.. केन्नाय चुकून नुस्तें आनी वर्सान एकदा मावसो आयलो कि चिकन.. लोक बकऱ्याक, डुकराक आनी गायेक खाता हें सांगल्यार आमी ताका पिसो म्हणपाचे.. कोणे आमकां सांगूकुय ना.. तसल्यो कल्पना आमच्या जगांत नाशिल्ल्यो..

रात जाली कि आंगणान थोडो वेळ वसून मळबाकडेन पळोवप.. पप्पाक मूड आसल्यार मळबांत कसले ऋषी दाखयाताले.. झेमेल्ल्या दोळ्यांनी तें पळोवप.. हय हय म्हणप..

दुसर टेन बॅटरीचेर चलपी रेडीओ पदां म्हणटालो.. पणजे आल्तीनार बसून कोणुय रेडीओचेर उलयतालो तें सगळें आमच्या देवूळ वाड्यावेल्या रेडीओचेर आयकूपाक येतालें.. तांबडी सुर्ला सावन धा किलोमीटराचेर आमचो वाडो.. साडे सातांचे फोण्णी फोन आयकता म्हणसर न्हीर येताली.. पप्पा मात ते उमेदीन आयकताले.. फॅन ना, मच्छर दाणी ना, दाराक खिळी लावन दोळे बंद जाताले.. घरा भायर किडे मात रातभर किरकिर चालूच दवरताले..

दोळे उगडटाले तेन्ना जाताली सकाळ.. वर्सभर थंडी.. थंडेच्या दिसांनी तर सोसपाक जायना.. तशेच युनिफॉर्म घालून वाट धरप.. रानांतल्यान वचप.. एक बारीकशी पांयवांट.. मागीर एक न्हय.. ताचेर पूल ना.. तशेच वचप.. पावसांत मात न्हंयचो सांवार.. न्हंय हुपून फुडे गेलो कि लांबचे लांब उशेल.. ऊसुच ऊस.. आनी तांतुंतल्यान वचप.. पयसुल्लायान ईश्कोलदिसले कि जीवाक बरें दिसातालें.. जर मात्सो वेळ जालो आनी प्रार्थना चालू आसा जाल्यार धांव मारप.. उसरा पावल्यार शिक्षा.. पप्पा ईश्कोलाचे हेडमास्तर पुण माफी ना.. जावं तो हेडमास्तराचो भूरगो काय आनी कोणाचोय, शिस्त म्हणजे शिस्त..गांवच्या लोकांक ईश्कोल म्हणजे आदराचे स्थान.. ईश्कोलाक नांवूय तांणी दवरलें तें देवीच्या नावांचेर बाराभूमी हायस्कूल.. घडये गोंयच्या सगळ्यात गांवगिऱ्या वाढारांतले स्कूल.. पुण शिक्षणाचो दर्जो शारांपरस चड..

वेगळीच जीण.. संगणक नावांचो प्रकार आसता हें खबरूच नाशिल्ले.. गांवांत पंचायतीत एक फोन आनी पंचायत धा-पंदरा किलोमीटर पयस.. म्हाका दिसता साकोड्ड्य़ा..

कोणेतरी एक दिस आमकां क्लासीन सांगले अमेरिकेत खंय लोक फोन घेवन गाड्यांनी भोवतात.. आमी ते दिसा जे हांसले ते सोंसपाचें न्ही.. त्या भूरग्याक बाबड्याक जालो लज.. आमचीयचूक नाशिल्लो.. फोन गाड्येन कसो घेवन भोवतलो.. साकोड्डेच्यान बोळकण्या जर फोन हाडटलोजाल्यार ती वायर खंय खंय घुस्पटल्ली देव जाणा.. आनी वायर थोडी जाय?? अशे परीस्थितींत लोक गाड्यांनी फोन कशे घेवन भोंवताले?? हाची वायर ताका आनी ताची वायर हाका लागून घुस्पटून पडपाचें आनी एदो व्हडलोफोन कितें पोतयेंत घालून व्हरतले??

आमचे जगूच तेन्ना वेगळें.. धाकटूले शें.. एकदा इष्ट जालो कोणुय कि ताका जाय तें करप.. कोणुय क्लासीन पयलो येवं थोडो वेळ वायट दिसप आनी मागीर रिजल्ट बॅगांत घालून सगळें विसरून घराची वाट धरप.. दुस्मान काय ना.. वीस पयशान एक गड्डो आनी कोयतो हातात आसतगीर कोळणो बार फुकट.. हाकालागून पयसो हे गजालेची चिंता ना..

सांज जाली की परत कोळणो बार, लगोऱ्यो आनी बड्यांनी खेळप.. आनी मागीर सदच्या प्रमाण रातचों तोच रेडीओ, प्रादेशिक बातम्यो आनी मळबांत आमची वाट पळोव सप्तऋषी, ध्रुव तारो आनी एकरम मेकळें मळब..